برای کنترل موثر علفهای هرز، در ابتدا باید انواع علفهای هرز موجود باغ را شناسایی و سپس به انتخاب بهترین نوع علف کش برای کنترل علف های هرز اقدام نمود. این قبیل اقدامات غالباً قبل از غرس درختان صورت می پذیرند امّا دیده بانی برای مراقبت از هجوم و زیان رسانی علف های هرز در تمامی باغات جدید و قدیمی ضرورت دارد. در حقیقت هیچگونه علف کشی با کاربرد قبل از سبزشدن قادر به کنترل علف های هرز چندساله نیست لذا آنها را باید با علف کش های پس از سبزشدن کنترل کرد. البته محدودیت هایی نیز برای کنترل هر علف هرز بخصوص با یکنوع علف کش خاص وجود دارد مثلاً : اگر علف هرز پیچک صحرایی در باغات جدید مشکل آفرین گردد، آنگاه علف کش های سیمازین (پرنسیپ) و دایورون (کارمیکس) قابل توصیه نیستند زیرا کاربرد چنین علف کش هایی منحصر به باغات استقراریافته می باشند. همواره باید از علف کش های اقتصادی برای کنترل گراس های یکساله در زیر درختان جوان بهره گرفت و از تیمارهای پس از سبزشدن مخصوصاً برای کنترل علف هرز پیچک صحرایی در طی فصل رشد بهره گرفت. از علف کش هایی نظیر دایورون و سیمازین می توان پس از سال دوّم غرس نهال ها برای کنترل پیچک صحرایی بهره برد و کنترل علف های هرز باقیمانده را به روش های شیمیایی و غیرشیمیایی بطور مداوم پیگیری نمود.
در باغات با میوه های تجاری، معمولاً اقدام به انتخاب و کاربرد علف کش هایی می شود که سود کافی را در مقایسه با سایر روش های کنترل علف های هرز فراهم سازند. گواینکه درختان میوه در مقابل صدمات ناشی از علف کش ها به کلی ایمن نیستند امّا غالباً در مقابل دُزهای مصرفی برای کنترل علف های هرز بخوبی تحمل می کنند و نیز با افزایش سن بر سطح تحمل آنها افزوده می گردد. باوجودیکه نهال های جوان در ابتدای غرس شدن دارای تحمل کمی به علف کش ها هستند ولیکن تحمل آنها پس از ۳-۲ سال بخوبی افزایش می یابد و در مراحل بلوغ به حداکثر می رسد.
نهال هایی که در خاک های شنی حاوی مقادیر کمتر مواد آلی غرس می شوند، نسبت به بسترهای رسی دارای حساسیّت بیشتری به علف کش ها هستند. درختان میوه زمانیکه علف کش ها با دقّت مصرف می شوند، از یک حاشیه امنیّت مناسب در تحمل آنها برخوردار هستند. کاربرد ترکیبی علف کش های فعال در خاک نظیر “سیمازین + اُریزالین” و یا “دایوران + ترباسیل” می تواند طیف وسیعتری از کنترل علف های هرز را در باغات میوه فراهم سازد. بعنوان مثال هرگاه گونه هایی از علف های هرز مقاوم به سیمازین نظیر : سلمه تره ، تاج خروس و دُم روباهی زرد حضور یابند آنگاه افزودن دایوران ، اُریزالین و یا ترباسیل می تواند بر قدرت کنترل علف های هرز بیفزاید. علف کش ترباسیل قادر به کنترل “تاج خروس خشبی” نیست امّا اگر گیاه مذکور بعنوان علف هرز غالب در باغات میوه مشاهده شود آنگاه می توان ترباسیل را مخلوط با دایوران مصرف کرد. از علف کش “ناپروپامید” نیز می توان در مواردی که “پیرگیاه” علف هرز غالب است، بهره گرفت. کاربرد علف کش هایی چون : سیمازین، دایوران و یا ترباسیل در ابتدای فصل فقط می تواند کنترل ضعیف تا متوسط گراس ها را در پایان فصل باعث گردند لذا کاربرد ترکیبی آنها بهمراه : اُریزالین و یا ناپروپامید باعث کنترل مناسب جوانه زنی گراس ها در اواخر تابستان می گردد.
از طریق مشخصات هر علف کش خاص می توان برای انتخاب ترکیبی از آنها بهره گرفت. مثلاً کاربرد ترکیبی علف کش هایی چون: دایوران ، سیمازین و یا ترباسیل (سینبار) که قادر به کنترل علف های هرز پهن برگ یکساله هستند، به همراه علف کش هایی نظیر: ناپروپامید (دیورینول)، نورفلورازون (سولیکام)، اُریزالین (سورفلان) و یا پیندیمتالین (پروول) که قادر به کنترل گراس های یکساله هستند، توصیه می شوند.
همچنانکه علف کش های قبل از سبزشدن قادر به کنترل علف های هرز سبزشده نیستند لذا باید از انواع علف کش های تماسی به محلول های سمپاشی افزود تا سبزینگی موجود را کنترل کنند. هرگاه چندین سال متوالی از علف کش های قبل از سبزشدن خاصی در باغات میوه بهره برداری شود، ممکن است از طریق بقایایی که برجا می گذارند، باعث دشواری هایی برای درختان گردند. مثلاً بقایای حاصل از علف کش هایی چون: سیمازین، دایوران و ترباسیل برای بسیاری از محصولات حساس می توانند خسارتزا باشند.
علف کش هایی نظیر اُریزالین، ناپروپامید و یا دیکلوبنیل را می توان در باغات جدید برای کنترل گراس ها و برخی پهن برگ های هرز مصرف نمود. از علف کش های پیش از سبزشدن غالباً در باغات استقراریافته پس از اینکه بعضی از علف های هرز در بهار شروع به جوانه زنی کردند، استفاده می شود. این گروه از علف کش ها را می توان بهمراه گلیفوسیت و یا پاراکوآت برای نابودی بوته های سبزشده بکار برد. کاربرد ترکیبی دو نوع علف کش خاک با دو شیوه تأثیرگذاری متفاوت می تواند به کنترل بهتر علف های هرز منجر گردد.
ایمتال، یکی از موثرترین و در عین حال ایمن ترین علفکش های پیش رویشی است. میزان مصرف معمول آن ۵/۷ کیلوگرم در هکتار بر حسب ماده موثر آن و در ۴۰۰ تا ۸۰۰ لیتر آب می باشد که بسیاری از علفهای هرز حساس را پوشش می دهد. علف کش مونوران یا دیوران را می توان به صورت تیمار پیش رویشی و به مقدار ۲/۱ تا ۲ کیلوگرم در هکتار استفاده کرد. توصیه میگردد در اواخر زمستان از علفکش تریفلان قبل از بیل زدن پای درختان برای کنترل بذور علفهای هرز ( یکساله ) استفاده گردد. علفکش پارگوات و رانداپ ازجمله علفکشهای عمومی هستند که هم بر پهن برگها و هم بر نازک برگها اثر دارند پارگوات بیشتر روی علفهای هرز یکساله اثر دارد و رانداپ به خاطر سیستمیک بودن بر چند ساله ها نیز تاثیر دارد و بایستی در باغات دارای درختان کمتر از سه سال مصرف نگردد.و آنهم بدلیل عمق کم ریشه های درختان که زوتر تحت تاثیر علفکش رانداپ قرار میگیرد. علف کشهای گالانت ، نابواس ، فوکوس علفکش انتخابی موثر بر نازک برگها هستند که بر روی مرغ ( چایر ) و علف باغ ( باغ اوتی ) و … میباشد و برای درختان بی خطر هستند و میتوانند بدون نگرانی در زیر درختان مصرف شود.مصرف علف کش توفوردی در باغات بسیار خطرناک میباشد.
